بررسی رابطه سبک های دلبستگی و رفتار خودمراقبتی در بیماران مبتلا به نارسایی قلب

زمینه و هدف: توجه به عوامل روان شناختی و اجتماعی مؤثر بر رفتارهای خودمراقبتی از جمله سبک های دلبستگی، اقدامی مهم در زمینه کنترل بیماری های مزمن به حساب می آید. این پژوهش با هدف تعیین رابطه سبک های دلبستگی و رفتار خودمراقبتی بیماران مبتلا به نارسایی قلب انجام یافته است .   روش بررسی: این پژوهش توصیفی تحلیلی از نوع همبستگی در مورد 180 بیمار مبتلا به نارسایی قلبی که در بخش های ccu و post ccu بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان در سال 1393 بستری بودند و به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند انجام یافته است. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه تجدیدنظر شده تجارب در روابط نزدیک ( ecr-r ) و پرسشنامه خودمراقبتی بیماران نارسایی قلب ( schfiv6.2 ) است. داده ها پس از جمع آوری وارد نرم افزار spss v.20 شد و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های آماری تی مستقل، همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت .   یافته ها : نتایج نشان داد که میانگین و انحراف معیار نمره رفتارهای خودمراقبتی در گروه بیماران با سبک دلبستگی ایمن (66/12 ± 89/62) به طور معناداری بیش از گروه بیماران با سبک دلبستگی ناایمن (11/16 ± 43/40) است (05/0> p ). همچنین مدل رگرسیون نشان داد که نمره ابعاد اضطرابی و اجتنابی دلبستگی و سن، پیش بینی کننده نمره رفتارهای خودمراقبتی در بیماران است .   نتیجه گیری: با توجه به رابطه سبک های دلبستگی و رفتارهای خودمراقبتی در این مطالعه و پایین بودن سطح رفتارهای خودمراقبتی در بیماران با سبک دلبستگی ناایمن، ضروری است اهمیت مداخلات روان شناختی در درمان طولانی مدت نارسایی مزمن قلبی مورد تأکید قرار گیرد .